Heb jij dat ook wel eens? Dat je in iets wordt getriggerd en dat je van alles voelt in je lijf? Verhoogde hartslag en ademhaling, niet meer helder kunnen nadenken… Dat je als het ware wordt ‘overgenomen’ door de emotie. En dat je reactie een uiting van boosheid is.
Eerst heb je de neiging om de ander de schuld te geven. En er nog meer bij te halen wat de ander volgens jou ‘fout’ heeft gedaan.
Wanneer je dit alles later nog eens overdenkt, als het ‘water tot rust is gekomen’, zie je dat dit vooral iets zegt over jou: Welke gedachte/overtuiging zit hieronder? En je beseft dat je hier last van hebt, dat dit jou niet meer dient en dat je het mag loslaten.
Nadat ik laatst zo’n trigger ervaarde, wilde ik graag weten wat er precies was gebeurd en wat er onder deze reactie zat. Dit was een heel proces. Ik kwam er achter dat de overtuiging “Ik mag geen fouten maken”, “Ik heb het niet goed gedaan”, nog steeds aanwezig was. Ik moest in de dagen er na erkennen dat ik in deze situatie niet zo handig had gecommuniceerd waardoor verwarring was ontstaan. Ik die het altijd zo goed wilde doen (perfectionist). Het leek zelfs of mijn lichaam hierop reageerde door op die middag rode bultjes op armen en benen te ontwikkelen die hevig jeukten.
Ik dacht dat ik al aardig had geleerd over deze overtuiging en over het meer controle krijgen over mijn emoties. Deze gebeurtenis overviel me dan ook enigszins. In de week erna hoorde ik in een interview met Koos Janson (Cursus in Wonderen) het begrip “De gelukkige leerling”. En die neem ik mee. Ik ben op weg.
De vier schilderijen zijn ontstaan nadat het kwartje was gevallen over hoe deze heftige emotie er kon zijn. Ik merk dat ik het weer heerlijk vind om me creatief uit te drukken. En dan niet geleid door “hoe het hoort” maar door “wat dient zich aan?” Door de snelheid waarmee ik werk, krijgt mijn hoofd geen kans zich er mee te bemoeien en er iets van te vinden. En dat voelt vrij.
