Het is donderdag 16 januari 2020. Ik heb een individuele sessie Stemexpressie bij Pete Pronk.
Vanaf 2017 was ik al intensiever bezig met alles wat te maken heeft met de stem.
Ik koos toen richting “Stemwerk” op de school voor Kunstzinnig Dynamisch Coachen.
Ik zag de film “Brimstone” over een jonge, tongloze vrouw. En de film “Charlotte, Leven? of Theater” waarin ik voor het eerst hoorde over Alfred Wolfsohn (zangdocent en filosoof).
In boeken die ik las, vielen me ineens stukjes op over de stem, zoals deze van Kahlil Gibran in ‘De Tuin van de Profeet’: “Ga zingend op weg, maar laat elk lied kort zijn want enkel liederen die jong op je lippen sterven, leven in mensenharten voort.”
Ik deed een avondworkshop Stemexpressie, gegeven door twee docenten uit de wereld van het Roy Hart Theatre.
En een workshop Stembevrijding onder leiding van Jan Kortie. Die gaf ook weer een avond mantra-zingen: ook naar toe!
Pete Pronk had ik al eerder meegemaakt bij een dagworkshop Stemexpressie met een groep. Zijn begeleiden van stemexpressie is ontstaan vanuit de liefde voor de menselijke stem in verbinding met de ziel. “Door je stem te laten horen, leer je jezelf kennen. Raak je tal van lagen, klanken, kleuren, hoogten en dieptes aan die deel uitmaken van jouw eigen verhaal. Door middel van stemexpressie ont-dek je ten diepste wat je werkelijk bezielt. Voor mij is ‘reizen met de stem’ de meest sterke én kwetsbare werkvorm die er bestaat. Een reis met de stem als ventiel van de ziel.”
Terug naar die dag in januari. Het was heel fijn om onder begeleiding van Pete deze reis met de stem te maken. Dat het niet zo zeer gaat om “mooi”, maar veel meer om “echt” spreekt mij aan. Er ontstond een lied, mijn lied. Deze ging over een kabbelend riviertje. De derde keer vroeg Pete mij om het te zingen voor Masja: Ik gaf het mezelf én ontving het zo ook.
Bij het weggaan zei Pete lachend: neem dit medicijn drie maal daags, maar minimaal één keer…
Het voelt een brug te ver om “mijn lied”, wat zo dichtbij is, hier te delen. Dat kan ook niet (het is in het moment ontstaan en niet te reproduceren). En dat hoeft ook niet.
Om toch ‘De zanger in mij’ te laten horen, kies ik voor een ander lied. Zelf geschreven, op de melodie van “Tall trees, warm fire…”. Toen ik deze in een lesgroep liet horen, kwam er daarna een ontlading: Ja, ja, het is niet niks om mijn stem te laten horen en dan ook nog middels een zelf gezongen lied 🙂
jouw lied!"
