Ik luister naar mijn lichaam. Ik geloof in mijn lichaam als boodschapper. En dat, als er iets uit balans is, dit mij iets wil vertellen.
Dat kan voor mijn omgeving soms misschien voelen als zeuren over iets kleins. En toch doe ik dat. Hoewel ik steeds meer heb ontdekt dat ‘de stilte ingaan’ meer helpend is.
Vaak wordt er een angst getriggerd dat er iets ernstigs aan de hand is.
In januari 2019 had ik netelroos gehad. In februari diende het volgende zich aan*.
Zie hier een aantekening van 21 februari 2019 (een gesprek met mijn wijze zelf:))
Ik ben bang!
Waarvoor ben je bang, lieve Masja?
Voor die plek bij mij oor.
Dat er iets ergs aan de hand is.
Hoe is het NU? Heb je pijn?
Nee, het gaat wel.
Kun je diep in (door de neus)
en uit (door de mond) ademen?
Dat gaat.
Doe maar lekker.
Ik wou dat het over was.
Ssst. Adem in. Adem uit. Goed zo, lekker gapen.
Ik wil graag contact maken met het veld van liefde.
Doe maar! Dat kun jij wel.
Ik drink verse gemberthee.
Goed zo! Heel gezond.
Ik zie dat je mooie schilderijen hebt gemaakt!?
Ja, hè?
Ik wil graag iemand bellen. Mijn moeder of zo.
Waarom? Ik ben er toch?
Ja, heel fijn. Dat maakt me rustiger.
Dank je wel!
Uit deze woorden ontstond een (kort!) liedje,
een cadeautje voor mezelf:
Geluk
Het veld van liefde
Verse gemberthee
Mooie schilderijen
Wijsheid van mijn hart
Masja
Het schilderij “Mijn binnenwereld” past hier mooi bij.
* Bij een bezoek aan de huisarts bleek het een ontsteking bij de speekselklier. Dit veroorzaakte veel pijn bij het eten.
