Ja, als ik toch bezig ben…
Een jaar later (het is, weer!, februari) zit ik binnen één week 2x bij de huisarts.
Het is 10 februari 2020. Ik zie ’s avonds zwarte vlekken en lichtflitsen. Ik schrik ervan. Een dag later zit ik ’s morgens bij de huisarts en ’s middags bij de oogarts. Gelukkig blijkt het niet ernstig te zijn. In het boek “Je kunt je leven helen” (Louise L. Hay) lees ik dat gedachten en overtuigingen over onszelf en over het leven vaak de oorzaak zijn van onze emotionele en lichamelijke problemen. En dat je van jezelf mag houden. Voor mij paste dit op dat dat moment wel. In het boek staat een lijst met symptomen, waarschijnlijke oorzaak en een nieuwe gedachte. Bij ‘ogen‘ lees ik als nieuwe gedachte: “Ik zie met liefde en vreugde”. Ik schreef deze op en kleurde er met krijt omheen.
Een week later zit ik in grote twijfel of ik wel of niet naar de dokter zou gaan. Ik voel iets vreemds in mijn rechterborst en bedenk dat dit waarschijnlijk komt door de gitaar die op die plek drukt. Ik wil me geen zorgen maken, maar het laat me ook niet los. Ik maak een afspraak.
En ik maak een liedje.
En het was goed!
(Mijn moeder heeft de oogziekte ‘maculadegeneratie’ en heeft ruim 10 jaar geleden borstkanker gehad, waardoor ik extra alert ben.)
