Gisteren was mijn tweede workshop-dag van dit jaar in de Piramide aan de Waal (centrum voor inspiratie en ontwikkeling). Er was een verdubbeling in het aantal deelnemers: van 2 naar 4 🙂
Het was fijn om met 5 vrouwen een dag te verbinden. Ieder met een eigen geschiedenis en een eigen plek waar ze nu staat.
De invulling van zo’n dag is er niet zo maar. Ook nu voelde het weer als een geboorte-proces. Zo’n 3 weken voor de datum begint het gevoel dat ik me nu toch echt moet gaan verbinden met deze dag. Het wordt tijd.
Gaandeweg komen er ideeën/inspiraties door wat ik zie, lees en ervaar. Met name in de laatste week is er dan weer een moment waarop ik denk: “Ik doe dit nooit meer!” Ik kom om in de hoeveelheid ideeën, aantekeningen, visualisaties van hoe het kan worden. Het is dan soms moeilijk om vertrouwen te hebben.
In de laatste dagen valt alles op de plek tot, uiteindelijk in de laatste uren, ook de muziekkeuze helemaal past (dat ervaar ik steeds als het moeilijkst).
En dan begint het leuk te worden. Zorgen voor de aankleding (zoals een vaas met bloemen), een pan soep maken voor de inwendige mens. En kaartjes schrijven bij de roos die iedere deelnemer mag meenemen: Wat wil er in jou ont-luiken?
En dan kan ik gaan genieten van de dag.
De opdrachten/visualisaties voor het meditatief boetseren en intuitief schilderen liggen vast. De laatste 2 uren van de dag geef ik me graag over aan dat wat op dat moment wil ontstaan. En ja, dit is even heel spannend. Het loslaten van de controle. En, net als bij het maken van een schilderij, is er een moment van even niet weten.
En gisteren ontstond zo een presentatie-vorm waarbij ieder voor ‘een klein publiek’ kon delen wat er op dat moment gedeeld wilde worden. Om uitdrukking te geven, in kwetsbaarheid én kracht. De kunstzinnige werken die waren ontstaan, waren er onderdeel van.
Over 3 maanden weer?
