Het was een lesdag in 2019. Ik had zin om mijn zelfgemaakte lied en geschilderde verbeelding in de groep te laten horen en zien. Mijn creativiteit was weer gaan stromen en ik had zin om dit te delen.
Om de één of andere reden kwam ik niet aan de beurt. Na afloop was ik hierover hevig teleurgesteld. Dit uitte zich in verdriet. En zoals zo vaak, ging ik (toen nog:)) hélemaaaal in die emotie. Ik voelde me naar.
Wat gebeurt hier? Wat wil mij dit vertellen? Is het (weer) het niet gezien/gehoord voelen? Of neem ik het mezelf misschien kwalijk dat ik mijn ruimte niet heb genomen? Soms loopt iets anders en schijnbaar heb ik daar heel veel moeite mee.
Vaak probeerde ik mijn emoties helemaal te begrijpen en niet altijd kon ik er de vinger opleggen. Kunstzinnig uiten hielp mij dan. Toen ik na de lesdag naar mijn auto liep, overheerste dus een gevoel van teleurstelling. En daar ging ik dus goed in! Ik heb eerst een half uur in de auto gezeten en mijn gevoelens geobserveerd. En daarna? Ik zong het lied (voor mezelf!) in de auto. Het klonk wat zielig maar deed me ook goed.
En thuis ontstond het volgende werk (het dessin van de auto en ik achter het raampje zijn onderdeel van eerder gemaakte werken):
