In de zomer van 2019 schreef ik mij in voor het clownsweekend “De clown zegt Ja”. Ik werd aangetrokken door de woorden in het krantje van het Dominicanenklooster Huissen:
De clown…
Brengt je in beweging…
Laat je anders kijken naar de vanzelfsprekendheden in jezelf en de wereld om je heen…
Laat je verwonderen over de gewoonste dingen…
Je laat je verrassen en zegt ja tegen jezelf en ja tegen de medespelers.
Je zegt ja tegen alle speelse en dol dwaze ideeën, impulsen en gedachten die in je opkomen.
Je bent helemaal in het hier en nu.
Je geeft je over aan de verrukking en mislukking van het moment.
Je verwerft vrijheid in jezelf. Vrijheid waar je van geniet, waar je plezier aan beleeft, die je laat zien en uitdraagt. Vanuit deze vrijheid ontwikkel je de clown in jezelf.
Het paste mij helemaal op dat moment.
Mijn beleving kan ik het best laten zien middels de woorden die ik schreef over de docente José Sueters.
“Vanaf het begin voelde ik me veilig in de groep. Dit kwam mede door de docente José. Zij gaf heldere uitleg over de bedoeling van de oefeningen. En zij voelde aan waar wij als groep op dat moment stonden en speelde daar op in. Door me veilig te voelen, konden er mooie dingen ontstaan. Er was een fijne balans tussen stilte en activiteit. Er was plaats voor emoties zoals blijdschap, verdriet, ontroering. De opbouw in de drie dagen was prettig: van eerste kennismaking, spelen/verwonderen, clownskostuum samenstellen, ritueel van het opzetten van de rode neus naar uiteindelijk de clown op het podium, met het publiek (!)
Ik heb ja gezegd tegen mezelf en mijn medespelers en ik ben heel blij met deze nieuwe ervaring. Ik heb weer een beetje meer vrijheid verworven in mezelf. In mijn dagelijks leven zal het zeker tot steun zijn.”
En haar reactie voelde als een cadeau:
“Het was mooi dat je er bij was. Je bent een heldere aanwezigheid. Net zoals het stukje dat je nu schrijft…”
Nog iets over dat podium: Op zondagavond, toen de clown in vol ornaat op het podium mocht verschijnen, voelde ik me weer dat verlegen meisje dat ik eigenlijk niet meer wilde zijn. Dat niet wist wat ze moest doen/zeggen. Ik voelde me compleet afhankelijk van de sturing van José en zat te wachten op haar raadgevingen (“Kijk naar het publiek!” e.d.). Als er een put in de grond had gezeten, was ik daar het liefst in gekropen. Tegelijkertijd voelde ik ook dat het ongemak er van mezelf mocht zijn. Het was er, dus ja…Ik wilde er eigenlijk ook weer niet voor weglopen.
En José: “Je “hoogte”, ook door de hoge hakken onder de lange benen, liet als het ware een hoge status zien. Ook zoals je met het stokje zwaaide. De hoge status wordt heel grappig en mooi als zichtbaar wordt dat daar ook kwetsbaarheid en mislukking onder zit. Dan wordt het menselijk en “herkenbaar” voor publiek. Dat is wat de clown mooi maakt, dat we mogen delen in je ongemak. De clown brengt naar buiten wat er van binnen is. Dus ik denk dat ik bij jouw presentatie ergens een grappige act in verschiet zag: een clown die graag de meester wil zijn door met het stokje te zwaaien, maar zich eigenlijk wanhopig verlegen, diep down voelt.”
je speelt wie je bent”.
