Faalangst te lijf

Vandaag stel ik mijzelf de vraag: “Wat was het dat jij in 2017 besloot om op gitaarles te gaan?” Het leek me leuk om een deuntje te kunnen spelen op de gitaar die wij nog hadden staan. Maar was er niet meer?

Gitaarspelen was iets buiten mijn comfortzone. De eerste gitaarleraar die ik vond, paste niet bij mij. Of ik paste niet bij hem ? Op mijn 50ste realiseerde ik me weer hoe GROOT mijn faalangst was. En ik voelde dat deze leraar mij hierin niet verder hielp. Daarna vond ik een leraar (Maurice Rugebregt) waarbij ik fouten kon maken. Tenminste, zo was dat voor mij. En ben ik zelfs ook nog aan de ukelele begonnen. Toen hij mij vroeg of ik mee wilde doen met een leerling uitvoering zei ik na enige aarzeling heel stoer “ja”. Met klotsende oksels en knikkende knieën ging ik naar het podium om samen met hem een stuk te spelen. Trillende vingers. Maar ik had het gedaan! En toen ik terugliep zei een mevrouw uit het publiek tegen mij: “Mooi hoor!”… “Ja,ja”, dacht ik.

Bij mijn 3 eindejaarspresentaties op ‘ De Kleine Tiki’ (18 toeschouwers) was steeds hetzelfde gitaarstuk onderdeel van mijn presentatie. De eerste keer met trillende vingers. En niet tot een einde gebracht. De tweede keer, toen ik dacht: ik kan het wel uit mijn hoofd, moest ik na een paar maten stoppen en zei uit het niets: “En dát denkt dat zij gitaar kan spelen!” Waarop ik ‘mijn publiek’ aan het lachen kreeg.

In november 2020 nam ik deel aan een vrouwenretraite. Ik had mijn gitaar ook in mijn bagage. Er kwam een moment waarop ik voelde dat deze uit de hoes mocht. Er ontstond een samenwerking met zang. En wat een kado als je later deze woorden terugkrijgt: “Jouw aanwezigheid en uitvoering was helend”.

Het gaat om het muziekstuk “It’s almost gone”. Sinds 2017 heb ik het eindeloos gerepeteerd. Zelfs bijna gênant voor het thuisfront (“Alweer!” “Kun je niet anders?” Dat waren dan mijn eigen gedachten). Ik zeg wel eens gekscherend: ik kan gitaarspelen. Één liedje! Nota bene van mijn eerste gitaarleraar! Nee, ik volg geen gitaar- en ukelele-les meer. Het was goed voor die drie jaren. Ik vraag me wel af: Waarmee ga ik mezelf verrassen, wat is die volgende ‘buiten-mijn-comfortzone’?

En ineens weet ik het!

Standaard afbeelding
Masja Verhoeven
Artikelen: 20